medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Anafilaksja to zespół poważnych zmian wywołanych reakcją alergiczną w obrębie skóry, dróg oddechowych, układu sercowo-naczyniowego oraz przewodu pokarmowego. W zależności od nasilenia mogą one powodować niedrożność dróg oddechowych, wstrząs i zgon. Przyczynę tej nadwrażliwości stanowią głównie przeciwciała klasy IgE i IgG, które powstały podczas pierwszego kontaktu z alergenem.
Ok. 300 mln osób na całym świecie choruje na astmę. Jest to przewlekła choroba zapalna dróg oddechowych, w której uczestniczy wiele komórek i wydzielanych przez nie substancji. W wyniku zapalenia dochodzi do pojawienia się nadreaktywności oskrzeli, napadów świszczącego oddechu w wyniku skurczu oskrzeli, kaszlu, duszności, uczucia ucisku w klatce piersiowej. Objawy te najczęściej występują w nocy lub nad ranem. Jednym z celów leczenia astmy jest niedopuszczenie do nieodwracalnego ograniczenia przepływu w drogach oddechowych oraz niedopuszczenie do zgonu spowodowanego astmą.
Stany wymagające pomocy psychiatrycznej w trybie doraźnym charakteryzują się najczęściej gwałtownymi, niezrozumiałymi i dziwacznymi dla otoczenia zachowaniami, których skutków nie można w pełni przewidzieć. Istnieje prawdopodobieństwo, że człowiek w tym stanie może zagrażać zdrowiu i życiu własnemu lub innych osób.
Udar mózgu po chorobach układu krążenia i nowotworach stanowi trzecią co do częstości przyczynę zgonów w Polsce i na całym świecie. W 1998 r. oszacowano, że z powodu udaru w Polsce zmarło ponad 30 tys. osób, a na świecie – 5,1 mln; udar mózgu przeżyło 40 tys. osób w Polsce i 15 mln na świecie. W Polsce udar mózgu jest czwartą najczęstszą przyczyną utraty lat zdrowego życia oraz główną przyczyną inwalidztwa u osób po 40. rż.
Niezależnie od rodzaju zaburzenia rytmu (bradykardia czy tachykardia) podczas badania choremu należy podać tlen do oddychania oraz uzyskać dostęp dożylny. Należy także pobrać krew do badań (oznaczenie stężenia Ca2+, K+, Mg2+, enzymów sercowych, badanie gazometryczne krwi). W przypadku zaburzeń elektrolitowych lub kwasowo-zasadowych trzeba dążyć do ich szybkiego wyrównania. Należy także wykonać 12-odprowadzeniowy EKG, który pomoże dokładnie ocenić występujący rytm.
22.02.2013
Najczęstszą przyczyną zaburzeń rytmu serca prowadzących do nagłej śmierci sercowej są OZW. Występują one u chorych z miażdżycą naczyń wieńcowych i najczęściej spowodowane są pęknięciem blaszki miażdżycowej lub jej erozją doprowadzającą w efekcie do różnego stopnia okluzji naczynia.
W artykule autorka porusza następujące zagadnienia: 1) pojęcie zawałów nietypowych; 2) rozpoznawanie w EKG tętnicy odpowiedzialnej za zawał i poziomu jej zamknięcia; 3) o czym świadczy uniesienie odcinka ST w aVR; 4) o czym świadczy obniżenie odcinków ST w świeżym zawale z uniesieniem ST; 5) co dalej z zawałami koniuszkowymi w EKG.
Wstrząs jest stanem klinicznym, w którym przepływ krwi i dostarczanie do tkanek substancji odżywczych nie zaspokaja potrzeb metabolicznych. Jest to stan zaburzonej perfuzji tkankowej z równoczesną hipoksją tkanek i zaburzeniami metabolicznymi. W jego wyniku dochodzi do przejścia na metabolizm beztlenowy, gromadzenia metabolitów komórkowych i kwasu mlekowego i, w rezultacie, do uszkodzenia komórki.
W artykule przedstawiono wybrane praktyczne informacje oraz zalecenia opracowane przez European Society of Cardiology dotyczące: 1) rozpoznawania niewydolności serca; 2) leczenia farmakologicznego skurczowej i rozkurczowej niewydolności serca; 3) wszczepiania kardiowertera-defibrylatora i stosowania terapii resynchronizującej; 4) postępowania u chorych z niewydolnością serca i chorobami współistniejącymi; 5) leczenia ostrej niewydolności serca; 6) rewaskularyzacji wieńcowej, przeszczepiania serca i mechanicznego wspomagania czynności serca u chorych z niewydolnością serca; 7) edukacji chorych.
W artykule przedstawiono wybrane praktyczne informacje oraz zalecenia opracowane przez European Society of Cardiology we współpracy z European Heart Rhythm Association dotyczące leczenia antyarytmicznego i profilaktyki powikłań zakrzepowo-zatorowych u chorych z migotaniem przedsionków.
